Καθαρόαιμες αυπνίες μετά από πολύ(ν) καιρό, κι όχι απ’αυτές τις δήθεν, τις προγραμματισμένες, τις αδελφίστικες. Balaban κι ακόμη παραπέρα, εν μέσω χαμού, ανάποδων ψυχών, απαγορευμένων ποτών και μπερδεμένων χωρών. Με άχρηστες πυξίδες και χάρτες καμμένους από χέρι, ορκισμένα ψέμματα και ψεύτικες αλήθειες, ταξίδια ανείπωτα, ταξίδια αταξίδευτα, καθρέφτες σπασμένους, βωβούς πόνους, άχρηστους φόβους, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς αντιστάσεις κι αντοχές… κι όταν η νύχτα με βρίσκει και πάλι, πάλι όπως ήμουν το προηγούμενο βράδυ, το βράδυ που έλεγα πως κάτι θα κάνω, κάνω πως δεν το είπα ποτέ.

Υ.Γ. Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια φορά κι ένας καιρός. Ο καιρός πέρασε κι η φορά άλλαξε, μα πάντα θα συναντιούνται στην ίδια πρόταση!…