“Στην αναβροχιά φαίνεται το χαλάζι κι οι καλοί φίλοι στην πίτα που είναι ολόκληρη και τους σκύλους.” … ή κάπως έτσι.

Πρωτόγνωρο(ς), βαθύ(ς), έντονο(ς), εξαντλητικό(ς) κι ανείπω(π)το(ς), με πολλά ερωτηματικά και μια τελεία, χωρίς παύλα ή/και ανάπαυλα. Έχουν περάσει φεγγάρια και φεγγάρια, όμως σαν το αποψινό κανένα! Σκοτεινό, απόμακρο, θλιμμένο, παραδειγματικό, απροκάλυπτο κι εις τα εξ ων συνετέθη, ολούθεν και κατ’ εξακολούθηση(ν).

Το σύμπαν εξακολουθεί ολοένα και να διαστέλλεται, ολοδύο και να μικραίνει. Οι αφορμές δίνουν και παίρνουν, συνήθως δίνουν, και ξετυλίγουν την ταινία κάθε φορά από την αρχή. Χιλιάδες σενάρια, εικόνες, γεύσεις, διακόσμηση, δρόμοι, αυτοκίνητα, γωνίες κι εγώ κάπου στη μέση… πρωταγωνιστής και κομπάρσος ταυ-τό-χρο-να.

Θα ήθελα να ‘μουν κι εγώ μια(ν) όαση, μια(ν) απολύτως γλυκιά ανάμνηση, ένα σημείο αναφοράς, ένα ταξίδι στο άγνωστο, ένας γνώριμος ήχος, μια στοιχειώδης επικοινωνία, ένα σίγουρο λιμάνι, ένα τρελό όνειρο …

Εν μέσω τρικυμιών, συγκυριών και των κακών μου των καιρών και καθώς τα κακώς κείμενα ξεθωριάζουν ένα προς ένα, υπάρχει (κι αυτό) το ενδεχόμενο να μην προλάβω να τελειώσω εγκαίρως αυτό το άρθρο. Ότι κι αν γίνει όμως αυτό που έχει σημασία είναι