Τα πάντα είναι ανθισμένα και οι μελισσούλες πετάνε από λουλουδάκι σε λουλουδάκι… Οι πεταλουδίτσες με τα πολύχρωμα φτερά τους ομορφαίνουν το τοπίο και τα πουλάκια βήχουν μελωδικά στις πόλεις και προμηνύουν τον ερχομό του καλοκαιριού το οποίο θα κάψει τα λουλουδάκια που ανθίσαν την άνοιξη και θα μαυρίσουν τα κορμιά όσων θα σπεύσουν στις παραλίες για να δροσιστούν. Η πλάση όλη βρίσκεται σε αρμονία με τις ορμόνες που έχουν αγωνία, ρίχνοντας κρυφές ματιές στην αντίστροφη μέτρηση για το τέλος του κόσμου που πλησιάζει. Τα πάντα δείχνουν ότι το καλοκαίρι θα είναι ζεστό, όμως εγώ γνωρίζω καλύτερα! Στάχτη και μπούρμπερη θα γίνουν όλα, τίποτα δεν θα μείνει όρθριο ή… σχεδόν τίποτα!

…ειδικά όταν αυτό είναι ωραίο και μας κάνει ευτυχισμένους. Όμως… γι’ αυτό είναι ωραίο, έτσι δεν είναι;

Βρισκόμενος σε χώρο ιερό -κατά τας γραφάς- την ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα, μπήκα στον πειρασμό να γίνω πλασματικά ευτυχισμένος, εναποθέτοντας τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου προς απάντηση σε άγνωστες δυνάμεις, αποτυπωμένες σε ξύλα και σύμβολα και εκπροσωπούμενες από οικονομικά ευκατάστατους μαυροφορεμένους γενειοφόρους. Ευτυχώς, ήταν μια στιγμή αδυναμίας ή κάποιας δυσλειτουργίας του εγκεφάλου, από την οποία απεγκλωβίστηκα σε τόσο χρόνο, όσο χρειάζεται το φως για να ταξιδέψει 300.000 χιλιόμετρα ή αλλιώς σταθερά C (σε κενό) για τους λάτρεις της φυσικής.

Αυτό που με προβλημάτισε περισσότερο δεν ήταν το δευτερόλεπτο της απελπισίας μου, αλλά οι λόγοι που με οδήγησαν σε μια τόσο παράλογη σκέψη. Κι ενώ υποπτεύομαι του λόγους, δεν θέλω να τους ψάξω εκτενέστερα, όχι γιατί δεν θα καταλήξω σε ασφαλή συμπεράσματα, αλλά επειδή προτιμώ να αφήσω τα πράγματα στην τύχη τους…

“Όταν ο χρόνος σταματάει και δεν υπάρχει κανένας άλλος τριγύρω, όταν όλες οι μυρωδιές και οι γεύσεις της φύσης μαζεύονται σε ένα μέρος και το μόνο πράγμα που ακούς είναι οι χτύποι της καρδιάς σου, όταν νοιώθεις τόσο όμορφα που δεν μπορείς να το εκφράσεις, τότε ξέρεις ότι κρατάς στην αγκαλιά σου τον κόσμο όλο και δεν θέλεις να τον αφήσεις ποτέ!”

…η κακό! Ενα από τα δύο, αλλά δεν έχει σημασία. Μικρές προτάσεις, σύντομα νοήματα, αυτό μάλλον σημαίνει ότι κουράστηκα. Ή και όχι… μυαλό πάντως δεν πρόκειται να βάλω σ’αυτήν την ηλικία, οπότε….

– Να μιλάς για την δική σου ηλικία, εγώ είμαι νέο παιδί, το αίμα μου βράζει!

– Γιατί ρε, άλλη ηλικία έχεις εσύ κι άλλη εγώ, μην μ’εκνευρίζεις κι εσύ απογευματιάτικα!

– Ποιός άλλος σ’ έχει εκνευρίσει; Και γιατί μου το κρύβεις; Βασικά… πώς καταφέρνεις και μου το κρύβεις;;;;!!!!

………..

Υ.Γ. Η ιστορία επαναλαμβάνεται… ή και όχι!.

Υ.Γ.2. Τελευταία, έχω σταματήσει και τα πολλά υστερόγραφα που τα υπεραγαπώ.

Υ.Γ.3. Ποτέ δεν είναι αργά για διορθώσεις!

Υ.Γ.4. Να μην γινόμαστε και υπερβολικοί, όμως!

Ημέρα σε fast forward η χθεσινή, αλλά η βραδυά τα επισκίασε όλα! Tabula rasa τέλος, ψυχοθεραπεία τέλος, έχασα -βέβαια- τον Αύγουστο ακαπέλα από τον Μάκη, δεν έχασα όμως τα αυγά και τα πασχάλια. Οι θεωρίες επιβεβαιώνονται κι αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι…

Η απουσία δεν γίνεται συνήθεια, όμως έχω μάθει να ελέγχω τις συνέπειες κι αυτό ονομάζεται πρόοδος. Επίσης, έχω αφήσει τα ηνία στην μοίρα, πράγμα που κάνω κάθε φορά που αποτυγχάνουν τα σχέδιά μου και χάνω τον έλεγχο των πραγμάτων κι αυτό ονομάζεται συμβιβασμός. Το γεγονός, όμως, ότι ακόμη επιμένω να μην μπορώ να κατανοήσω ότι ένα κι ένα κάνουν δύο, μάλλον σημαίνει ότι δεν μπορώ να συμβιβαστώ με την πρόοδο που κάνω κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια διαδικασία που ονομάζεται φαύλος κύκλος. Φτου και βγαίνω…;

Τέταρτο και τελευταίο του είδους, γραμμένο χωρίς ιδαίτερο λόγο και σκοπό, έτσι απλά σαν υπενθύμηση για το πώς πρέπει να είναι τα πράγματα. Τελευταίο session ψυχοθεραπείας ξεκινώντας από τα κουρδίσματα: οι συμφωνίες εκπληρώθηκαν εκατέρωθεν, και οι κανόνες έχουν τεθεί και πάνω και κάτω από το τραπέζι…