Πάνω που έλεγα ότι ξέρω τα πάντα, διαπίστωσα ότι για 1.705.278στή φορά έκανα λάθος! Κι όταν λέω “τα πάντα”, δεν εννοώ τα αρκουδάκια, αλλά τα άλλα. Και λέγοντας άλλα, δεν εννοώ ότι τώρα είναι διαφορετικά, τα ίδια είναι. Είναι, δηλαδή, τρόπος του λέγειν, λέγειν το οποίο δεν είχα ποτέ, κι αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Καινούργιο είναι το μούσι μου, το οποίο δεν ξέρω αν θέλω να το ξυρίσω ή όχι. Δηλαδή… ξέρω τί θέλω, όπως ξέρω και τί τελικά θα κάνω, όμως να…… είναι που θα ‘θελα αυτά τα δύο να ταιριάζουν!
Υ.Γ. Τέτοιου είδους posts ώ σαν το παραπάνω, από τα μυριάδες που βρίσκονται εγκαταλλελημένα στα έγκατα του blog, μου θυμίζουν πόσο καλά κάνω και δεν τα δημοσιοποιώ και πόσο καλά… είμαι τώρα!
