Outro 2014, 1 και 51… 52 δηλαδή, όσες κι οι (ε)βδομάδες της χρονιάς που πέρασε. Για άλλη μια φορά, άλλη μια χρονιά. Χωρίς αλήθειες, χωρίς ψέμματα, χωρίς αύριο που να μην έχει περάσει, χωρίς όνειρο που να μην έχω ξεχάσει. Ένα άδειο χαρτί κι ένα άδειο κεφάλι, μια δυο άχρηστες σκέψεις κι ένα διάλλειμα πάλι. Όσο για τα υπόλοιπα… τί να πω! Όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι…
Τριανταοχτώ τα χρόνια, τριανταοχτώ κι οι μήνες… πάνω κάτω. Άνω κάτω και still going, με ρυθμούς τρελούς, σημάδια ανεξίτηλα και βαθμούς 42 υπό του μηδενός εξαιρουμένου. Δεύτερες σκέψεις και τρίτες και τέταρτες και πέμπτες κι ούτω καθ’εξής, μ’εμπόδια θηρία και τοίχους απροσπέλαστους, γελαστούς κι αγέλαστους, θύτες και θύματα και νίψον ανομήματα (μη μόναν όψιν). Τα Σαββατοκύριακα είναι δύσκολα και δεν είναι τα μόνα. Με άκαιρες εικασίες, και δηλωμένους φόβους, τ’αδήλωτα αισθήματα ψάχνουν νέους κανόνες και νέους κόσμους, με παραλίες, μαράκες, γκουίρο και μαρίμπα. Σ’έχω βρει και σε χάνω, εκ των προτέρων, ο χρόνος κυλάει σαν νερό και χώνομαι πιο βαθιά μες την φωλιά του λαγού…
Υ.Γ. Λύκε λύκε είσαι εδώ; -Φοράω την σκούφια μου και σε χτυπώ!
Τη μια στιγμή εδώ, την άλλη πουθενά, σ’ ένα κόσμο που δεν υπάρχει… και χάνεται! Τα γεγονότα είναι αντίθετα των υποθέσεων και δυσανάλογα των προθέσεων. Εν κατακλείδι κι επί του πρακτέου, άβυσσος η ψυχή της γυναίκας! Γυναίκας είπα; Το ‘πα, ε; Το ‘πα! Πάει καιρός που το παιδεύω, το πολυκούρασα αυτό το post, πολυκουράστηκα κι εγώ όμως, οπότε… ίσα βάρκα ίσα πανιά.
