…ούτε η βροχή δεν σε ξεπλένει!
(N)
Τί τις θέλω τις ημερομηνίες και τα αρχεία; Αφού είναι (ω) σαν να μην υπάρχουν(ε)! Αφού η ιστορία επαναλαμβάνεται! Αφού φτου και βγαίνω! Μα και που βγαίνω τί γίνεται; Στα χαμένα… στα νεύρα… στις μαλ%&ι€ς… 1:59 and counting! Σαν ωρολογιακή βόμβα που κάνει δοκιμές, πρόβα τζενεράλε και μπαμ και κάτω. Πάνω κάτω υποψιάζομαι τί θα μείνει, αλλά τί καινούργιο να γραφτεί, αφού ( )τα είπα όλα!
“Τί κοιτάς;”
Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Rous
Ποιος σκότωσε τα όνειρα, πες, ποιος έκαψε τόσες στιγμές,
τις μικρές ανθισμένες χαρές, δείξε μου ποιος.Ποιος χρόνος περνώντας κι αυτός, με ένα δρεπάνι σκυφτός,
μου στέρησε όλο το φως, αχ, ένα φιλί.Στην πόλη οδηγώντας αργά, τα σπίτια μπαλκόνια γειρτά,
ζωές που θα κρύβουν κι αυτά, πώς έγινε δες.
τις μικρές ανθισμένες χαρές, δείξε μου ποιος.Ποιος χρόνος περνώντας κι αυτός, με ένα δρεπάνι σκυφτός,
μου στέρησε όλο το φως, αχ, ένα φιλί.Στην πόλη οδηγώντας αργά, τα σπίτια μπαλκόνια γειρτά,
ζωές που θα κρύβουν κι αυτά, πώς έγινε δες.
Πώς στένεψαν έτσι οι οροφές, πώς γίναν φωτιά οι καρδιές,
ποιος σκότωσε τα όνειρα, πες.
Ένα φιλί και τα όνειρα γίνονται πάλι.
Θέλω ένα φιλί, μόνο ένα φιλί
η ζωή δανεική και μικρή μα στα χείλη σου μοιάζει μεγάλη.
Θέλω ένα φιλί, μόνο ένα φιλί.
Σε βρίσκω στο πλήθος ξανά, στους δρόμους που η πόλη σχολά
απρόβλεπτη που είναι η ομορφιά πάλι γελάς.
Αμήχανα λίγο κοιτάς, τι κοιτάς
αγκαλιά να με πάρεις, δες, κανείς δεν μας σκότωσε εμάς.
Ένα φιλί………
Υ.Γ. Ο ROUS “έγραψε” πάλι…
…από Δευτέρα
Εκεί που ήμουν ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ‘ρθω. Με λίγα λόγια ή και με πολλά, σαν να μην έφταναν τα ίδια, έχουμε και τα λάθη τώρα. Όχι μόνο τώρα δηλαδή, από πάντα. Τα ανόητα φεγγάρια εξακολουθούν να επιμένουν κι όσο κι αν τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και το φωνάζουν, τόσο εξακολουθώ να βαυκαλίζομαι. Μικρές φλούδες από ελπίδες που ‘ναι και φρούδες!