“Μη μου μιλάς για περασμένα καλοκαίρια, μη μου μιλάς για τ’αστέρια. Απόψε θέλω μονάχα να’σαι εδώ. Αύριο φεύγω και δεν θα ξαναρθώ…”, Jim Eyl

Υ.Γ. Ακόμα ξοδεύω τον χρόνο μετρώντας τον γιατρέ!

Θα προσποιηθώ πως εγώ διάλεξα αυτό το τραγούδι και το τοποθέτησα μέσα σε τούτη την ανάρτηση και πως δεν εμφανίστηκε από το πουθενά. Θα προσποιηθώ πως δεν υπήρξε ένα μικρό κενό στον χωροχρόνο από την μια στιγμή στην άλλη και θα πάω παρακάτω. Επειδή όμως παρακάτω δεν μπορώ να πάω γιατί θα πέσω στο κενό, θα προσποιηθώ πως συνεχίζω να γράφω.

Τα λόγια ξεκάθαρα, σταράτα και ξαναειπωμένα. Στο τρίτο συναντιόμαστε σα να μην συμβαίνει τίποτα. Όλα καλά, κι ας υπάρχουν ακόμη σκιές κι απόνερα σε πράγματα που γίνονται μα δε λέγονται και σε πράγματα που λέγονται μα δε γίνονται. Ο χρόνος κυλάει συγκρατημένα, κι ο φόβος διαχέεται και κυριαρχεί…

Λιγότερα “τί κάνεις;” με στρωμένες τις σκέψεις -όσο ο έλεγχος βρίσκεται στα πράσινα- βαυκαλίζοντας την ηρεμία μου. Μια από δω και μια από κει, αποκύημα της φαντασίας μιας ζωής σε μια σανίδα πάνω στο κύμα και μετά… βουτιά στο βυθό μέχρις ότου να τελειώσει ο άερας και γίνουν ανάγκη οι ανάσες.

Long time no see, no touch, no feel, no no no… no more!

P.S. Welcome back…