hakuna ma(n)tata
Πονόσωμα ένα… πονόσωμα δύο… πονόσωμα τρία και το λουρί της γκαύλας. Φτού και βγαίνω, ξανά και ξανά και τελειωμό δεν έχω. Τα κρατούμενα επιβαρύνουν τα μελλούμενα και τα απαιτούμενα είναι δι(ς)φορούμενα. Πάντοτε(ς) έτσι ήταν και πάντοτε(ς) έτσι θα ‘ναι. Σαν τα δεκαοχτώ χιλιόμετρα -χωρίς καιρό- που φουρτουνιάζουν κάθε τόσο τις σκέψεις και λιγοστεύουν τις ανάσες μου. Πόσες ακόμη να έχουν απομείνει άραγε;
Κλείνω μια πόρτα κι ανοίγουν δύο, θάβω μια σκέψη και φυτρώνουν εκατό. “Να τις κάψεις πρέπει”, μου λέει ο γιατρός, αλλά τί ανάγκη έχει αυτός; Παίρνω βαθιά ανάσα και συνεχίζω μέχρι να μην μείνει ούτε ίχνος. Ούτε ίχνος από πόνο, ούτε σταγόνα από δάκρυ, ούτε(ς)πιθαμή χώρος για άλλες σκέψεις…