“Το βλέμμα του χανόταν συχνά στην γραμμή που χώριζε την θάλασσα με τον ουρανό, μέχρι την δύση του ήλιου. Εκείνη ακριβώς την στιγμή, καθώς το τελευταίο φως της ημέρας έπεφτε πάνω στο πρόσωπό του, διέκρινες καθαρά την θλίψη στα μάτια του και την κούραση στο ταλαιπωρημένο -από τα χτυπήματα της μοίρας- κορμί του. Με εισπνοές σαν αναστεναγμούς ρουφούσε ενέργεια από ένα μίγμα ιωδίου, φυκιών και μέντας, καθώς τα κύματα χτυπούσαν με δύναμη πάνω στα απόκρυμνα βράχια. Οι φήμες για τα κατορθώματά του, είχαν από χρόνια χάσει την αίγλη τους και σπάνια μνημονεύονταν από τους τελευταίους εναπομείναντες γνωστούς και φίλους του θρυλικού Jim Eyl!”