Δεν είναι ερώτηση απορίας, αλλά προτροπής. Ανάμεσα στους καπνούς και το αλκοόλ, τα μαύρα τα μεσάνυχτα και τις μελωδίες, “μετρώ τα 10 τα στερνά φιλιά που μου ‘χεις δώσει” και συλλογίζομαι τα λόγια του Νίτσε που θεωρεί ότι: υπάρχει ένας δρόμος που μπορεί να τον βαδίσει μόνο ένας. Ποιός; Εσύ! Που πηγαίνει; Μην ρωτάς. Βάδισέ τον! Στον άλλον μου εαυτό τα λέω μπας και τ’ακούσω κι εγώ.

Μονοπάτια που δεν βγάζουν πουθενά, θα μου πει και θα ‘χει δίκιο. Κι εγώ δίκιο έχω, όμως! Παραμιλάω ολημερίς και ολονυχτίς και δίνω δίκιο σε πράγματα παράλογα και υπερβολικά γιατί καταλαβαίνω και συμπάσχω. Δεν λύνεται ο κόμπος εύκολα φίλε, το ξέρω, το προσπάθησα. Κάθε φορά πρώτη φορά. Ετσι νιώθω. Σ’  έχω δεν σ’ έχω, σε κρατώ δεν σε κρατώ… Βασανίζομαι εκ των προτέρων και εκ προμελέτης σαν να το γουστάρω. Σαν να είναι αυτό που τελικά αποζητώ. Ναι, το ξέρω, είναι μια από αυτές τις μέρες που τρώγομαι με τα ρούχα μου και δεν ξέρω τί θέλω να ξέρω και τί θέλω να θέλω. Μεταεφηβεία το λένε. Μα τί μαλάκας που είμαι!

Περιπλανιέμαι για άλλη μια φορά στον εικονικό κόσμο χαζεύοντας από τα ηλιοβασιλέματα στην Χιλή, το djing του kentaro, τις φωτογραφίες -αν είναι δυνατόν- από τις δολοφονίες των νονών της νύχτας, και τις νέες τεχνικές του tantra sex, μέχρι τις θεωρίες συνομωσίας για την υπερθέρμανση του πλανήτη και την νέα πρωινή εκπομπή της…. αν είναι δυνατόν να έχω κολλήσει…. α! ναι, της Τζούλιας Αλεξανδράτου! Οτι να’ ναι δηλαδή…

Θέλω να κατέβω και στην Αθήνα. Ασχετο. Και για δουλειά, αλλά και για να δω το καρντάσι μου στην έδρα του. Να πάω και στο Allou Fun Park για να μην μπω για ακόμη μια φορά στο “σφυρί”, αλλά να περπατήσω στα φώτα μιας ξένης πόλης που τόσο το γουστάρω. Ξανά άσχετο.

Και για να δικαιολογήσω την κατηγορία “ερωτήματα” του post, ας θέσω και το ερώτημα: Ποιός είναι μεγαλύτερος μαζοχιστής; Αυτός που συνεχίζει να επιμένει ή αυτός που συνεχίζει και υπομένει. Εγώ λέω ότι είναι αυτός που επιμένει να συνεχίζει να υπομένει! Πώ! Πώ! Τελικά είμαι καλός, δεν μου σάλεψε εντελώς και στις ρίμες φοβερός!

Σ’ έχω δεν σ’ έχω, σε κρατώ δεν σε κρατώ, που λέει κι ο Μανώλης, και η απουσία δεν γίνεται συνήθεια με τίποτα! Ευτυχώς….

Για ότι έχω κάνει, το πλήρωσα ήδη, με αποτέλεσμα να ισορροπώ καλύτερα αυτήν την φορά. Μου πήρε λίγο χρόνο για να το αποδεχτώ και να συνηθίσω τα πάνω-κάτω, όμως είναι πιο ξεκάθαρα τα πράγματα τώρα.

(Αυτή την  εμμονή με τα αίματα πρέπει να την “ψάξω” λιγάκι….)

Δεν γίνεται όλοι μαζί! Ενας ένας παρακαλώ… Ασύμμετρες απειλές και παράπλευρες απώλειες, ενώ 4  στους 3 κερδίζουν! Οι πιθανότητες ήταν πάντα με το μέρος μου, μέχρι την στιγμή που απαρνήθηκα την λογική κι άφησα το τιμόνι της καθημερινότητας σε άλλα όργανα, εκτός του μυαλού. Κι επειδή υπάρχουν και κακοί άνθρωποι με πονηρά μυαλά, όχι,  δεν εννοώ την καρδιά, το πέος εννοώ!

“Οσα φέρνει μια στιγμή, δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος!”, λένε. Πόσα βάρη μπορεί να αντέξει το πονεμένο μου κορμί; Ακούω φωνές, κι αυτό είναι γεγονός, όμως για πρώτη φορά εύχομαι να τις άκουγα μόνο εγώ.

Οι λεπτές ισορροπίες διαταρράσονται  όταν μπερδεύονται τα πράγματα, κι όταν γύρω τους υπάρχουν σύννεφα, αμφιβολίες και μυστικά όπως…. αυτό εδώ το κείμενο.